Er zijn fantasyboeken die je meenemen op avontuur. En dan zijn er boeken zoals The Devils van Joe Abercrombie — die sleuren je bij je kraag een hels landschap in, lachen je uit als je probeert weg te rennen, en geven je alsnog een high five als je het overleeft. Dit is grimdark fantasy op z’n allerbest: rauw, bloederig, snijdend slim en verrassend grappig op precies de momenten dat je het het minst verwacht.
In deze blogpost neem ik je mee in de wereld van The Devils, dat op 6 mei 2025 in het Engels verscheen, en waarom dit boek een absolute must-read is voor fans van donkere, intelligente, en moreel complexe fantasyverhalen. Verwacht geen zoetsappige elfen, nobele helden of vrolijke epiloog. Verwacht eerder monsters die hun nagels vijlen op de botten van hun slachtoffers — én personages die net zo gevaarlijk zijn als de wezens die ze bevechten.
Joe Abercrombie: de keizer van de grimdark
Voordat we in het verhaal duiken, even over de man achter het boek. Joe Abercrombie is al jarenlang een begrip in het fantasygenre, bekend van zijn First Law-serie. Zijn handelsmerk? Moralisme dat omgetrokken wordt als een rotte boom, personages die je even hard haat als bewondert, en een scherpe pen die satire, actie en tragedie naadloos verweeft.
Met The Devils betreedt Abercrombie nieuwe terreinen — of liever: nieuwe dieptes. Het is niet zomaar weer een First Law-boek. Nee, dit is een volledig nieuw verhaal, een ander universum zelfs, met eigen regels, goden en vooral: duivels. En ja, de titel liegt er niet om.
Het verhaal in een notendop (zonder te spoileren)
The Devils speelt zich af in een wereld die even betoverend als verontrustend is: een rijk waar de grens tussen de levenden en de doden dun is, en waar magie geen zegen maar een kwaal lijkt. De wereld is verscheurd door oorlog, vervloekt door duistere machten en geregeerd door figuren die morele grijstinten oprekken tot inktzwart.
Europa staart in de afgrond.
Pest en hongersnood teisteren het land, monsters loeren in elke schaduw en hebzuchtige prinsen geven om niets anders dan hun eigen ambities. Slechts één ding is zeker: de elfen zullen terugkomen en ze zullen iedereen opeten.
Soms leiden alleen de donkerste paden naar het licht. Paden die de rechtvaardigen niet durven te betreden…
En zo, begraven onder de heilige pracht van het Hemelse Paleis, ligt de geheime Kapel van het Heilige Opportunisme. Voor haar verzameling veroordeelde monsters zijn er geen zonden die niet zijn begaan, geen grenzen die niet zullen worden overschreden, en geen missie die niet kan worden omgezet in een rampzalig bloedbad.
Nu moet de ongelukkige Broeder Diaz op de een of andere manier de allerergsten aan een hoger doel binden: een dief op de troon van Troje zetten en de verscheurde kerk verenigen tegen de naderende apocalyps.
Broeder Diaz is ontboden naar de Heilige Stad, waar hem ongetwijfeld een eervolle vermelding en een grootse heilige opdracht te wachten staan. Maar zijn nieuwe kudde bestaat uit onberouwvolle moordenaars, beoefenaars van afschuwelijke magie en regelrechte monsters. De missie die hem is toevertrouwd, zal van hen allen bloedige maatregelen vergen om de rechtvaardige doelen te bereiken.
Elfen loeren aan onze grenzen en hunkeren naar ons vlees, terwijl hebzuchtige prinsen niets anders geven dan om hun eigen ambities en comfort. Met een helse reis voor de boeg is het maar goed dat Broeder Diaz de duivels aan zijn zijde heeft.
The Devils is (voorlopig) enkel in het Engels te verkrijgen.
Een gitzwarte spiegel van onze wereld
Wat Abercrombie altijd al meesterlijk deed — en wat in The Devils tot volle bloei komt — is het schetsen van een wereld die weliswaar vol magie zit, maar tegelijkertijd een pijnlijk herkenbare afspiegeling is van onze eigen realiteit.
Politieke intriges, religieus fanatisme, klassenstrijd, angst voor het onbekende — al deze thema’s sijpelen als bloed door de pagina’s. De wereld van The Devils voelt aan als een gotische nachtmerrieversie van Europa ten tijde van de inquisitie, vol ketters, brandstapels en corrupte heiligen.
Maar waar een ander boek moralistisch zou worden, blijft Abercrombie vlijmscherp én geestig. Hij dwingt je niet om partij te kiezen, maar laat je zien hoe iedereen denkt dat hij of zij de held is — ook als ze intussen de wereld in de fik steken.
Personages om je vingers bij af te likken (en je ogen uit te krabben)
De kracht van The Devils zit ‘m niet alleen in de duistere sfeer of het wereldbeeld. Wat dit boek echt onvergetelijk maakt, zijn de personages. Abercrombie schrijft mensen zoals ze echt zijn — met al hun tegenstrijdigheden, tekortkomingen, en briljante momenten van zwakte.